Whoopie in het stuurhuis!

“Er waren dolfijnen!”, Mijn horloge partner vertelde mij toen ik kwam uit mijn hut. “Honderden van hen! Jumping en blazen! Je hebt ze gemist!” Ik dacht dat hij me in de maling, maar blijkbaar niet. Wanneer zeeziekte was hij beweert u, veel mis je. Eigenlijk zou ik boven heb gekregen als mijn horloge mates niet had gekozen niet aan mij storen, mogelijk uit angst dat ik misschien hun hoofd af te bijten met mijn humeur. Vanmorgen, hebben ze me wakker, maar niet totdat we een uur in onze horloge, had de zeilen gezet en de motor uitgeschakeld eindelijk, geeft ons een paar momenten van rust. Voordat de wind gekalmeerd en werd het bijna tijd om neer te halen de vaart weer, was het ontbijt tijd. (Het kan u verrassen om te leren dat in Minnesota, hebben we een populair ontbijt keten, Pannekoeken Huis, geheel gewijd aan dit Nederlandse specialiteit. we kunnen niet genoeg krijgen!) ik heb ook nog niet gezien het Zuiderkruis.

Echter, toen ik me zorgen ik heb gemist op het plezier, iedereen is snel om me gerust te stellen dat er meer plezier te komen. Het is niet alsof er enige haast – we hebben bijna twee maanden te komen om naar het schip en elkaar te leren kennen. Ik hoop oprecht dat de dolfijnen weer terug te zijn,.
Die aan boord lijkt te worden verdeeld in twee groepen: degenen wier namen ik kan me niet herinneren, en degenen wier namen ik me kan herinneren, maar kan niet spellen. Ik weet alleen van Lotte omdat we ontmoetten op Facebook voor de reis. De voertaal aan boord is Engels, wat belangrijk is voor die paar eenzame zielen onder ons, die geen Nederlands spreken. Echter, er zijn vele aan boord die lijken op natuurlijke wijze vervallen in hun eigen taal, en dat laat mij, plus een Engelsman en een Baskische, die altijd lijken te krijgen weggelaten uit de beste grappen.

Plus, als er iets niet zo mooi gebeurt, het helpt om te onthouden dat het is goed materiaal voor mijn aanstaande boek. Als de tijdschriften ik houd genoeg zijn uitgewerkt, zal de helft van het werk gedaan worden tegen de tijd dat ik terug ben. Voor nu heb ik in elkaar geslagen zeeziekte alleen naar beneden te komen met een koude, maar heeft de ervaring mij geleerd dat is onvermijdelijk, terwijl het leven in een dergelijke nabijheid van anderen. Wat honing zuigtabletten waren genoeg om mijn keelpijn te verzachten en te houden me op de been. Mijn kamergenoot, Lotte, heeft niet zo gelukkig geweest; zeeziekte blijft haar in onze hut te houden.
In de zenuwslopende weken in de aanloop naar de reis, ik heb geprobeerd en geprobeerd om iemand op het kantoor van het schip om me te vertellen precies wat onze havens zou kunnen worden. Ik kon een duidelijk antwoord krijgen. Het lijkt het hangt af van het weer en een miljoen andere factoren. De onzekerheid me vermoord. Maar heel weinig is zeker op de oceaan, dat is waarom het belangrijk is voor mij om een ​​reis als deze te ervaren. Ik vrees voor het onbekende meer dan alleen maar over iets anders. Maar dat is de reden waarom ik koos om het te doen; om comfortabel met ongemakkelijk te krijgen, zoals ze zeggen.

Maar nu dat mysterie, althans, wordt opgehelderd. Binnenkort zullen we als een van de uitverkorenen weinigen die de Falkland-eilanden hebben bezocht. Het conflict 1982 lijkt er een verre herinnering voor het grootste deel van de wereld, maar ‘Las Malvinas’ zijn nog steeds een twistpunt in Argentinië. Ze zijn ook onze beste kans op het spotten van pinguïns voordat we de lagere breedtegraden. Het zal ook zorgen voor een welkome afwisseling voordat we de grootste en langste deel van onze reis (plus een kans, als de matrozen waarschuwen mij, voor hen om een ​​beetje gek, dat ik uit ben op zoek naar de opname voor het nageslacht te krijgen. Beschouw dit uw waarschuwing, jongens!) Tegen die tijd, met een beetje geluk, de ongemakkelijke zal zijn begonnen met lijken erg comfortabel. “